’Radicaal-rechts’ is in de mode. Er wordt wat af gewaarschuwd in kranten, op nieuwssites en door de politieke oppositie. Alsof met het kabinet-Schoof de zwartste tijden van onze vaderlandse geschiedenis zijn aangebroken. D66, Denk, Volt, SP en PvdA/GL roepen om het hardst racisme over een aantal leden van het kabinet. En kranten zoals de Volkskrant en NRC varen dagelijks uit over dat de democratie, de rechtsstaat en de beschaving op hun eind lopen. De progressieve goegemeente vertoont symptomen van collectieve hysterie.

Volgens persbureau Reuters heeft de Amerikaanse president Joe Biden (81) woensdag zijn campagnepersoneel, een aantal Congresleden en gouverneurs van zijn partij ingelicht en gezegd: „Ik blijf in de race. I’m going nowhere.” Daarmee wil Biden de geruchten de kop indrukken dat hij zou willen afhaken.

De Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks) neemt nu toch wél de telefoon op als aankomend asielminister Marjolein Faber (PVV) hem belt. Zijn weigering om met Faber te spreken heeft ruim 24 uur stand gehouden. Voor deze wethouder is het kabinet melaats wegens te rechts, of zoals de oppositie graag zegt ’extreemrechts’. Hij had voorgesteld de gesprekken tussen de hoofdstad en de regering voortaan over te laten aan zijn ambtenaren, maar komt daar nu op terug. Al met al een grotesk, impulsief en onprofessioneel gebaar. Maar dat past bij alle emoties waar de oppositie het aanstaande kabinet mee probeert te bestrijden.

Het doek viel afgelopen week voor de NPO-talkshow Op1. Officieel is er geen plaats meer in het uitzendschema, maar het programma was al maanden ten dode opgeschreven. Dat ligt niet aan de redactie. De talkshow is kapotgemaakt door de omroepbazen, met hun obsessie voor identiteit en profilering. Die profileringsdrang is het grote probleem van de publieke omroep in Nederland. Gelukkig is er een oplossing: trek de stekker uit al die omroepen.

In De Telegraaf was dinsdag het verhaal te lezen van de gevluchte Palestijn Mohammed Altlooli. Gevlucht uit Gaza in 2017 voor de Hamas-terreur. Zijn relaas over de onvrede onder de Gazanen over de macht en het optreden van Hamas tegen de eigen bevolking is een zeldzaam geluid in de Nederlandse media. Journalistieke afstand en nuance zijn vanaf dag één zoek in de berichtgeving over deze oorlog. Daarmee dragen nieuwsmedia gevaarlijk bij aan de polarisatie die dit conflict al van zichzelf opwekt.

PvdA/GL-fractieleider Frans Timmermans blijft het herhalen: ’Dilan Yesilgöz heeft de grote winst van de PVV op haar geweten, omdat zij de deur naar de PVV heeft opengezet.’ Het is een van de hardnekkige mythes die de gezamenlijke linkse oppositie zorgvuldig in stand houdt. Samen met de hulptroepen bij de progressieve pers wordt er alles aan gedaan om het beeld intact te houden, dat Nederland met de nieuwe coalitie een gevaarlijke en onfatsoenlijke weg inslaat. VVD en NSC worden bij elke gelegenheid aansprakelijk gehouden en de verdachtmakingen kennen geen grenzen.

Volgens de laatste peilingen krijgen we volgende week bijna een herhaling van onze verkiezingsuitslag in november, maar dan voor heel Europa. Grootste verschuiving in het Europees Parlement zal een grote winst van rechtspopulisten en conservatieven zijn en een aanzienlijk verlies van de liberalen en groenen. Daarmee groeit de invloed van populisten in Europa door. Dat het politieke midden daarvan zelf de grootste aanjager is dringt maar moeilijk door.

Het was voor presentatrice Sophie Hilbrand en de andere gasten zichtbaar een onaangenaam moment toen BBB-politica Mona Keijzer aan een toelichting begon over Holocaust-onderwijs als onderdeel van het inburgeringstraject voor statushouders. In het hoofdlijnenakkoord van het nieuwe kabinet wordt het onderscheid niet gemaakt, maar Keijzer zei dat de Holocaust-les met name bedoeld is voor mensen die uit het Midden-Oosten naar ons land komen. De reden daarvoor is, aldus Keijzer, dat Jodenhaat in nogal wat islamitische landen een geaccepteerd sentiment is, dat asielzoekers daar niet achterlaten als ze onze kant op komen. Keijzer heeft gelijk. Aanwijzingen genoeg dat Nederland via deze weg Jodenhaat importeert en dat kan niet de bedoeling zijn.

Op de valreep van haar bestaan heeft het demissionaire kabinet een brief van 451 schrijvers, journalisten en academici ontvangen met het verzoek bij het Israëlische kabinet aan te dringen op een staakt-het-vuren in Gaza. Net zoals de demonstranten op straat, overschatten ook deze briefschrijvers de impact van hun eisen schromelijk. Ook zonder Nederland komen er Amerikaanse reserveonderdelen voor F-35 gevechtsvliegtuigen aan in Israël. En ook academische en culturele instellingen in Israël blijven gewoon draaien wanneer Nederlandse collega’s – in opdracht van gemaskerde straatbendes – de vaak jarenlange vriendschap eenzijdig hebben opgezegd. Israëliërs zijn het gewend dat ze er alleen voorstaan als het op overleven aankomt.

Op de brug bij het Binnengasthuisterrein van de Universiteit van Amsterdam (UvA) staat een politieagent te praten met een man met een baard, een Palestina-sjaal om zijn hoofd en in zijn rechterhand een megafoon. Dit is geen student.

Is de collectieve waardigheid tijdens de jaarlijkse Dodenherdenking bestand tegen het loeiende activisme, dat zich sinds 7 oktober overal en op ieder moment wenst te manifesteren? Korter geformuleerd: houden we het zaterdag stil op de Dam? Om de schok en de plaatsvervangende schaamte voor te zijn reken ik alvast maar op een kermend 'Free free Palestine' tijdens de twee minuten stilte. Burgemeester Halsema doet al het mogelijke voor een rustige en respectvolle herdenking, maar ik vrees dat de plechtigheid weerloos is tegen de minachting van de activisten.

Er heerst ergernis en frustratie binnen de Koninklijke Marechaussee en onder ambtenaren van het ministerie van Defensie over trainingen, die gevolgd worden in het kader van diversiteit en inclusie (D&I). De trainingen en het bijbehorende lesmateriaal benadrukken huidskleuren en culturele verschillen tussen ambtenaren en wakkeren polarisatie aan. ’Er wordt een ideologie doorgeduwd en de staf slikt het voor zoete koek’, zegt een van de onderofficieren die niet met zijn naam in de krant wil.