Wie de Grondgedachten & uitgangspunten van de nieuwe politieke partij van Pieter Omtzigt leest, heeft er een scherpe analyse bij over het chagrijn tussen de burger en zijn bestuur. Niet alles is nieuw aan de doorlichting, maar het ontwerpverkiezingsprogramma van zijn partij Nieuw Sociaal Contract beschrijft een wezenlijke en langdurige mismatch tussen kiezers en gekozenen.

’Er is een nieuwe generatie politici opgestaan’, roepen de kersverse fractieleiders Henri Bontenbal (CDA) en Rob Jetten (D66) tegen wie het maar horen wil. Verkiezingskoorts gaat weer eens gepaard met abstracte beloften. Een hele nieuwe generatie, toe maar. Hoeveel leegte aan slogans kunnen kiezers nog verdragen?

De Britse belangenorganisatie voor banken UK Finance heeft in een nieuwe taalgids de term ’zwarte markt’ verboden verklaard. Volgens de gids kan de uitdrukking in verband worden gebracht met racistische vooroordelen. De leiders in de financiële sector nemen het taaladvies serieus en zullen erop toezien dat het verbod binnen hun organisatie gehandhaafd wordt. De bankiers weten dat ze iets goed te maken hebben.

Bij de rijksoverheid ligt een advies om op Nederlandse universiteiten quota in te stellen voor Nederlanders van kleur. Volgens de auteur van de aanbeveling zorgt het gevoerde diversiteitsbeleid niet voor voldoende aantallen zwarte studenten in het hoger onderwijs. Verder moet een ’kritische massa van Afro-Nederlanders’ de universiteiten ’dekoloniseren’ en ontdoen van een teveel aan witte mannen.

Frans Timmermans wordt door PvdA en GL gelanceerd als de ’groene lijsttrekker’ van links. Voor veel kiezers zal zijn huidige baan als Eurocommissaris voor Klimaatzaken voldoende bewijs leveren voor deze titel. Maar Timmermans is niet alleen de man van de Europese Green Deal. Met 16 miljard euro subsidie per jaar voor de biomassa-industrie is hij ook de machtige aanjager van ontbossing en duizenden megatonnen aan extra CO2-uitstoot.

Met het vertrek van de twee overgebleven raadsleden van Bij1 is deze partij niet langer vertegenwoordigd in de Amsterdamse gemeenteraad. In de stad waar het vijf jaar geleden allemaal begon, hebben afgunst, machtsspelletjes en racisme de partij gesloopt. Tot zover de politiek van radicale liefde en radicale gelijkwaardigheid.

De Franse president Emmanuel Macron heeft met 200 burgemeesters overleg gehad over de rellen en anarchie van de afgelopen dagen. Oorzaken en oplossingen zullen besproken zijn, maar het is de vraag of die wel echt bestaan.

Nuchter denken en praten over migratie is niet erg gebruikelijk in ons land. De emotionele betrokkenheid is begrijpelijk wanneer het gaat over het lot van mensen op de vlucht of op zoek naar een beter bestaan. Emotionele aversie tegen de toestroom is ook begrijpelijk als mensen langdurig overlast en onveiligheid ervaren. Gebrek aan regie vanuit Den Haag stookt de gemoederen verder op.

De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) meldde een asielinstroom van duizend personen afgelopen week. Het aantal aanvragen loopt gestaag op, zoals voorspeld. Net als het aantal mensen dat op weg naar Europa op zee verdrinkt. Een boot vol migranten uit Libië kapseisde vorige week voor de Griekse kust. Bijna tachtig mensen vonden de dood. Het ware gezicht van barmhartige asielpolitiek is chaos en verdronken mensen.

Als de documentaireserie De doe-het-zelfdictatuur ons iets toont, is het de onverdraagzaamheid voor andersdenkenden en hoe omroepen en kranten die intolerantie belonen en aanjagen. De angst voor online tribunalen wint het van wezenlijke journalistieke principes en de waardigheid om op te komen voor collega’s.

Het communisme heeft in de vorige eeuw naar schatting 94 miljoen mensen het leven gekost. Voor weer een nieuwe generatie jongeren in het Westen vormt deze reputatie geen enkel bezwaar om de heilsleer te omhelzen als de grote belofte die alles gelijk en rechtvaardig maakt.

Hoewel ik van goede manieren houd, ben ik niet vrij van onfatsoenlijk gedrag. Zoals die keer in het verkeer, in mijn auto over een zebrapad, waar het voetgangerslicht op groen stond. Dat laatste had ik in mijn veel te grote haast niet in de gaten, maar werd mij toegeschreeuwd door een van de voetgangers. Onversneden huftergedrag, al zeg ik het zelf. Het is alweer jaren geleden, maar ik voel opnieuw het schaamrood op m’n kaken.