Nu we het moeten doen zonder olie en gas uit Rusland en het duidelijk wordt dat zonne- en windenergie daar op geen manier alternatieven voor zijn, rijst de vraag waarom er zo grootschalig is ingezet op zonnepanelen en windturbines. Hoe is ons wijsgemaakt dat de samenleving in belangrijke mate aangewezen is op windmolenparken en zonnevelden?

Je moet het de zogenoemde ’limitaristen’ nageven, ze geven het debat over vermogensongelijkheid een nieuwe impuls. In kranten en op radio en televisie trekt hun pleidooi voor het stellen van grenzen aan rijkdom veel aandacht. Het is een boeiend debat, maar het blijkt een hele opgave zowel de onderbuik op links als die op rechts er buiten te houden.

Er is weinig funester voor een geloofwaardig beleid dan inconsequente politici. Het zijn niet de minsten die zowel urgentie preken over het klimaat als met maatregelen de CO2-uitstoot vergroten. Dat zien we in ernstige mate in Brussel en Duitsland. En Nederland lijkt zo trots op z’n prominente plek in de Europese Commissie, dat vicevoorzitter Frans Timmermans overal mee wegkomt.

Als ik bij machte was om iets in 2022 achter te laten dan zou het identiteitspolitiek zijn. Dat is alle beleid gericht op de groepsindeling van Nederland naar huidskleur, culturele afkomst, seksuele geaardheid en gender. Zonder deze indeling wordt het volgend jaar weer leuk op het werk, het museumbezoek trekt aan en 2023 wordt vooral een heel stuk vriendelijker en vrediger.

Het vertrouwen in journalisten, presentatoren en de nieuwsmedia maakt een lelijke duikvlucht. Over de hele linie krijgt de journalistiek een lager rapportcijfer dan vorig jaar. Wat gaat er fout? Ik heb wel een idee.

Als ik even mag generaliseren: wij Nederlanders zijn niet erg van de lange termijn. ’Komt tijd komt raad’ en ’het zal zo’n vaart niet lopen’ zitten diep in onze volksaard. De geruststelling die ervan uitgaat, mag comfortabel aanvoelen, deze houding is meermaals catastrofaal gebleken.

De asieldeal – over het spreiden van asielzoekers enerzijds en het beperken van de instroom anderzijds – is kapot. De rechter zette maandag een streep door een van de belangrijkste pijlers van die afspraak. Het uitstellen van gezinshereniging is volgens de rechter in strijd met de Vreemdelingenwet en met richtlijnen uit Brussel. Dit kabinet komt tot niets.

Relschoppers met fakkels op een terras in Rotterdam. De eigenaar van het restaurant staat te trillen op zijn benen. Er wordt glas en zwaar vuurwerk naar de politie gegooid. In Amsterdam gaat een auto in vlammen op en komt het, net als in Den Haag, tot een veldslag met de politie. Het zijn deze jongens – en deze jongens alleen – die Nederlandse Marokkanen een slechte naam bezorgen.

Het Iraanse volkslied klinkt, maar de voetballers van Iran houden de kaken op elkaar. Niet meezingen als protest tegen de gewelddadige en dodelijke repressie van vrouwenrechten in eigen land. De regenboogkleuren zijn verboden, maar op het WK voetbal in Qatar ontbreken andere politieke statements niet. De moed is indrukwekkend, maar de zakelijke belangen zijn groter.

Het schilderij met de rokende oude mannen van kunstenaar Rein Dool gaat voorlopig terug naar de vergaderruimte vanwaaruit het vorige week is verbannen. De Universiteit Leiden lijkt onaangenaam verrast door alle commotie over het weghalen van het werk. De diskwalificatie van oude blanke mannen geeft doorgaans minder problemen. Daarom vond ik het tumult in elk geval onverwacht.

De VVD-Tweede Kamerfractie blijkt op wonderbaarlijke wijze toch akkoord te zijn gegaan met de wet waarmee Den Haag gemeenten tot huisvesting van asielzoekers kan dwingen. Het verzet van een paar maanden was verdwenen in een paar uur. Mark Rutte had iets toegezegd over het begrenzen van de asielinstroom en de fractie was ’door de pomp’. Alle bezwaren en een laatste restje geloofwaardigheid verdwenen als sneeuw voor de zon.