’Het is dweilen met de kraan open, maar we moeten harder dweilen’, zei staatssecretaris Eric van der Burg (Asielzaken) vorige week tegen De Telegraaf over de asielcrisis in Nederland. Het is een cruciaal moment in het vertrouwen van burgers als zij hun bestuurders verdenken van paniek of krankzinnigheid. Van der Burg is alle logica voorbij en lijkt eerder krankzinnig dan in paniek.

Nu de Britse Conservatieven hun nieuwe leider en premier verkiezen nadert het politieke einde van Boris Johnson. Met zijn vertrek sneuvelt er opnieuw een leidend figuur uit de politieke familie van populisten. Johnson kreeg ooit het volle vertrouwen van de Britten, maar heeft het allemaal zelf verkloot. Populisten hebben een abonnement op zelfvernietiging.

Als de wachttijd voor een sociale huurwoning in Utrecht elf jaar is en mensen dringen voor, dan heb je alle reden om er de pest in te hebben. Ook als het om mensen van ver met een verblijfsvergunning gaat. Maar hen treft geen blaam. De echte boosdoener is de links-liberale elite, die de samenleving polariseert met grootse idealen en radicaal beleid.

Tegen het advies van de Raad van State in gaat het referendum geen deel uitmaken van onze democratie. Een zoveelste poging tot invoering van de volksraadpleging strandde dinsdag in de Tweede Kamer.

Velsen-Noord aan het Noordzeekanaal krijgt binnenkort een cruiseschip aan de kade met zeker duizend asielzoekers. Duizend mensen uit Soedan, Ethiopië, Irak, Iran, Syrië, Eritrea, Afghanistan, Turkije, Marokko en Algerije aangemeerd in een dorp van 5300 zielen. De dorpelingen voelen wel een moreel appel om te helpen, maar zij vrezen ook voor de leefbaarheid van hun dorp. Velsen-Noord is een van vele plaatsen die de rekening betalen van het dramatische asielbeleid van een volstrekt incompetente staatssecretaris.

De stikstofcrisis heeft alles in zich om ’totaal te ontsporen’, zelfs in de richting van ’een burgeroorlog’. Aldus Gert-Jan Segers, leider van regeringspartij CU, deze week op de radio. Segers is geen onruststoker en zijn uitspraak is bedoeld als waarschuwing voor zowel het kabinet als de boeren: letten we op, dit kan ernstig verkeerd aflopen!

Het idee van minister Karien van Gennip (CDA) om het personeelstekort in de horeca en de glastuinbouw aan te vullen met arbeidsmigranten uit Franse probleemwijken, had van haar niet zo snel afgevoerd hoeven worden. Dat bleek dinsdag uit haar verdediging in de Tweede Kamer. ’Er is geen plan, maar we kunnen iedereen goed gebruiken, ook de Franse jongeren uit de banlieues’, bleef haar boodschap. Het was natuurlijk prijsschieten voor de oppositie – van SP tot PVV – en daar had Van Gennip het helemaal zelf naar gemaakt.

De film The lady in heaven is in Groot-Brittannië door bioscoopketen Cineworld op de dag van de première uit de roulatie gehaald. In gemeenten met een grote moslimbevolking eisten kleine groepen mannen met baarden, soms op luide toon, een einde aan de vertoning. Daaraan is dus vrijwel onmiddellijk toegegeven. ’Om de veiligheid van ons personeel en de klanten te kunnen garanderen’, aldus een verklaring van het bioscoopbedrijf.

Voor wie het wil zien, zijn er opvallende overeenkomsten tussen de wanprestatie van de Schiphol-directie en de verrichtingen van het vierde kabinet-Rutte. Van beide wordt voortvarend leiderschap verwacht, maar zowel de Schiphol-directie als het kabinet brengt daarvan niets terecht. En beide lijken zich niet bewust van hun eigen falen en de verantwoordelijkheid die zij voor de ontstane chaos dragen. Het autistisch leiderschap drijft velen tot waanzin.

Mijn favoriete kassière draagt sinds een maand een hoofddoek. Haar lange donkere haar zit nu verborgen onder een hidjab, maar haar mooie glimlach is onveranderd. Op een rustig moment in de supermarkt kreeg ik de kans haar een paar vragen te stellen over haar nieuwe uiterlijk.

GroenLinks-volksvertegenwoordiger Kauthar Bouchallikht kan de dramaserie over Pim Fortuyn niet aanzien wegens ’traumatische herinneringen’. Wat voor veel mensen en voor de politieke geschiedenis van Nederland een dode Fortuyn is, was voor Bouchallikht een levende Fortuyn: een trauma.

Het is een hardnekkige mythe dat arbeidsmigranten in de jaren zestig en zeventig uit Turkije en Marokko naar Nederland zijn gehaald, omdat Nederlanders het laaggeschoolde werk niet meer wilden doen. Er was niks mis met het animo voor het werk, Nederlandse arbeiders wilden er alleen fatsoenlijk voor betaald worden.