’Onverwacht’ veel zwarte en latino-Amerikaanse mannen hebben op Donald Trump gestemd en hem daarmee geholpen opnieuw president van de Verenigde Staten te worden. Uit de hoek van Democraten en progressieve nieuwsmedia klinkt die keuze als een ernstig verwijt. Verraad zelfs. Verraad aan de Democratische Partij waar de belangen van minderheden immers altijd in goede handen waren. Niet dus. Minderheden hebben allang hun eigen weg gekozen om vooruit te komen en zetten de ’bescherming’ van links bij het grofvuil.
Dat Amerikanen ’van kleur’ het oude nest verlaten is afscheid van een gewoonte en een teken van emancipatie. De beloften van de Democratische Partij werken niet meer voor hen en ook een kandidaat van kleur overtuigt niet. Een harde grap over Puerto Rico op een Trump-rally maakt progressieve blanke Amerikanen wel woedend, maar de rest haalt zijn schouders op. We zijn getuigen van de onttakeling van de identiteitspolitiek. En niet alleen in Amerika.
De Britse Conservatieve Partij heeft een nieuwe leider. Haar naam is Kemi Badenoch. Ze is geboren in Londen uit Nigeriaanse ouders. Dat de Britse Conservatieven nu een zwarte vrouwelijke leider gekozen hebben voldoet ook al ’niet aan de verwachtingen’. Aldus de NOS-correspondent in het Verenigd Koninkrijk. Een zwarte vrouw als politiek leider is voor de NOS eerder iets voor Labour.
In Groot-Brittannië kennen ze Badenoch al wat langer dan vandaag. In 2017 werd ze gekozen in het Lagerhuis. Ze werd onder premier Boris Johnson staatssecretaris van Financiën en kreeg in het kabinet van Rishi Sunak de post minister van Economische Zaken en handel. Badenoch was voorstander van de Brexit en zit aan de rechter kant in haar partij.
Zo keert zij zich tegen de woke-ideologie met z’n identiteitsdenken en allerhande anti-koloniale verwijten richting de Britse natie. Badenoch is tegen het benadrukken van de verschillen (diversiteit) en meer gericht op onderlinge samenhang, middels het omarmen van de Britse-Europese cultuur door alle Britten. En zij is van mening dat er in het Verenigd Koninkrijk geen sprake is van institutioneel racisme (voortkomend vanuit instanties zoals politie of gezondheidszorg).
Beschuldigd van racisme
Dat zijn onder links en leiders van minderheden geen populaire standpunten. Zij zijn juist erg ingenomen met de slachtofferstatus van ’achtergestelde groepen’. Dat Kemi Badenoch geen boodschap heeft aan deze privileges en niet meegaat in de claims dat blanke Britten het kwaad van alles zijn, maakt haar in kringen van Labour zelfs gehaat. Zij is als zwarte vrouw al meermalen om haar standpunten beschuldigd van racisme.
Hoe passé de identiteitspolitiek is zien we vooral aan het gebrek aan effectiviteit ervan. Studies bewijzen al jaren dat positieve discriminatie - affirmative actionin de VS - minderheden niet verder helpt. Het verziekt bovendien onderlinge verhoudingen, omdat mensen verschillend beoordeeld en behandeld worden op basis van hun huidskleur. Dat zou een morele grens moeten zijn.
Conservatieven zijn Labour voorbij
Linkse politiek en progressieve nieuwsmedia zijn geobsedeerd door identiteitspolitiek. ’Eerste vrouwelijke president’ behoorde tot de aanbeveling van Hillary Clinton. Het label ’eerste vrouwelijke president van kleur’ moest Kamala Harris het Witte Huis in helpen. In eigen land werd Sigrid Kaag door D66 in de etalage gezet als ’eerste vrouwelijke premier’ van Nederland.
Pijnlijk wordt het wanneer we kijken naar de politieke retoriek en de daadwerkelijke positie van (etnische) minderheden in de eigen gelederen. De Britse Conservatieve Partij is op het terrein van diversiteit de Labour Partij al honderd jaar voorbij. De Conservatieven hebben al drie vrouwelijke premiers geleverd, een Joodse minister-president (Benjamin Disraeli), een zwarte minister van Buitenlandse Zaken (James Cleverly), een Aziatische minister-president (Rishi Sunak) en nu een zwarte vrouw (Kemi Badenoch) als partijleider en toekomstig premier.
En Labour? De Labour Partij presenteerde recent vol trots hun eerste vrouwelijke minister van Financiën, Rachel Reeves. Alsof het een mijlpaal in de Britse politiek was, declameerde Reeves in het parlement dat zij een voorbeeld voor alle meisjes en vrouwen wil zijn. Maar die boodschap sloeg dood op de eigen hypocrisie en het bewijs van de Conservatieve Partij, dat je zonder identiteitspolitiek alles kunt bereiken. En sneller.
Deze column verscheen op 6 november 2024 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties