Het is Nederland toch gelukt om dertien luxe jachten van Russische miljardairs aan de ketting te leggen. Daar was wel een woedende Tweede Kamer en de benoeming van een nationaal coördinator voor nodig. We hebben op tal van onderwerpen al te lang van doen met een regering die uit zichzelf maar moeilijk in beweging komt.
Ambitie en daadkracht is wel het minste wat je bij politici mag verwachten. Waarom ga je immers de politiek in? Om het land vooruit te helpen, iets te dóen. Maar de dossiers waar daadkracht – noem het regerend vermogen – ontbreekt, stapelen zich op.
Het gebrek aan daadkracht werd de afgelopen week mooi zichtbaar bij de aanpak van Poetins miljardairs met huizen, boten, geld en ander bezit in ons land. De sancties tegen hen waren al 36 dagen bekend, maar in een debat met een scherpe Tweede Kamer bleek dat minister Wopke Hoekstra van Buitenlandse Zaken en staatssecretaris Aukje de Vries van Douanezaken nauwelijks iets voor elkaar kregen.
Waar andere Europese landen met strafmaatregelen al lang miljarden euro’s van de steenrijke Russen hadden geblokkeerd, kwam Nederland niet verder dan 516 miljoen euro aan bevroren banktegoeden. Huizen, jachten en andere eigendommen bleven ongemoeid.
Privacywetgeving
Hoekstra sputterde iets over de privacywetgeving AVG (Algemene verordening gegevensbescherming), die opsporing en beslaglegging bemoeilijkt. Toevallig geldt die wet sinds 2018 voor de hele Europese Unie en levert hij blijkbaar in andere lidstaten minder of geen problemen op bij het sanctioneren in oorlogstijd. Bovendien toont de recente beslaglegging aan dat die AVG helemaal niet zo’n blokkade hoeft te zijn als de druk maar hoog genoeg is.
Gek genoeg lijkt die druk nog te ontbreken bij de aanpak van de georganiseerde misdaad in ons land. De Nederlandse omgang met de Europese privacywet is een belangrijke reden waarom de georganiseerde misdaad hier zo welig tiert. Cijfers die de Landelijke Politie maandag naar buiten bracht, bevestigen het beeld dat ons land nog altijd tot de grootste drugslaboratoria van de wereld behoort.
Drie jaar geleden sprak ik oud-burgemeester Jan Boelhouwer van de Brabantse gemeente Gilze-Rijen, die toen al jaren zijn eigen oorlog voerde tegen de zware drugscriminaliteit. Het grootste obstakel voor de overheid in die oorlog, aldus Boelhouwer, was de privacywetgeving. ’Die maakt de criminaliteit onverslaanbaar’, zei hij.
Iets wat de Italiaanse maffiabestrijders ons vorig jaar zomer – naar aanleiding van de moord op Peter R. de Vries – ook zijn komen vertellen. Bij uitzonderlijke omstandigheden is die AVG voor Italianen geen obstakel en bij de aanpak van Russische oligarchen blijkbaar evenmin.
Vluchtelingen
Het is onzinnig om het huidige of het vorige kabinet te verwijten, dat het de oorlog in Oekraïne niet heeft zien aankomen. Maar door een gebrek aan regerend vermogen blijken we wel moeilijker overweg te kunnen met de onverwachte omstandigheden als gevolg van deze oorlog.
Zo was de opvang van Oekraïense vluchtelingen een stuk gemakkelijker gegaan als het asiel- en immigratiebeleid de afgelopen jaren op orde was gebracht. Een beperking van het aantal asielaanvragen had geleid tot minder lange wachttijden in de procedure en had overvolle azc’s voorkomen. Zoiets verlangt visie en daadkracht.
In plaats daarvan hebben we de rampjaren van oud-staatssecretaris Ankie Broekers-Knol gehad. Het kabinet heeft in deze periode op dit dossier niets voor elkaar gekregen.
Energietransitie
Het gebrek aan vooruitkijken en de risico’s negeren voor de lange termijn beperkt zich uiteraard niet tot ons land. In Duitsland vragen politici zich nu hardop af hoe zij zo naïef hebben kunnen zijn om zich zo afhankelijk te maken van Russisch gas. Het antwoord ligt besloten in de Duitse energietransitie, die de sluiting van zeventien veilige en goedwerkende kerncentrales voorschreef.
En ook de Nederlands energietransitie blijkt slecht doordacht. De keuze voor biomassa is op z’n retour. En waar aan de klimaattafels geen plek was voor kernenergie, heeft het kabinet zich nu voorgenomen toch maar twee kerncentrales bij te bouwen. Als klimaatverandering zo’n urgent probleem is, waarom stoethaspelt het klimaatbeleid dan zo?
Hetzelfde geklungel van een tergend traag opererende overheid zonder langetermijnvisie zien we ook bij de woningnood, bevolkingsgroei, ruimtelijke ordening en het natuurbehoud. Als regeren vooruitzien is, moeten we ons serieus afvragen of Nederland wel wordt geregeerd.
Deze column verscheen op 6 april 2022 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties