Extreemrechtse hooligans hebben in Engelse steden politieagenten aangevallen, winkels geplunderd, de Hitlergroet gebracht en hotels met asielzoekers belaagd. De nieuwe Britse premier Keir Starmer beloofde meer arrestaties en zero tolerance voor de relschoppers.
Dat is wat een premier moet doen als zijn land afdrijft naar anarchie. Maar als het Starmer lukt de rellen te beëindigen, blijft op zijn bord achter de maatschappelijke woede over jaren van falend immigratiebeleid. Zolang die woede kan rekenen op de minachting van het Britse establishment tikt de tijdbom door tot die afgaat.
Acht jaar geleden kozen 17,4 miljoen Britten – een meerderheid van 52 procent – voor een vertrek uit de Europese Unie. De belofte van Brexit was ’take back control’: vooral de controle over de eigen landsgrenzen. Immigratie speelde een grote rol in het Brexit-referendum. Volgens cijfers van het Britse Lagerhuiswisten in 2016 (het jaar van het referendum) ruim 800.000 migranten het land binnen te komen. Een verdubbeling ten opzichte van 1998.
Brexit-belofte
Geen regering in Londen heeft tot nu toe iets waargemaakt van deze Brexit-belofte. Sterker, het aantal mensen dat vanuit de hele wereld ieder jaar het Verenigd Koninkrijk (VK) weet te bereiken is sinds Brexit alleen maar harder gegroeid. Sinds 2020 komen er elk jaar meer dan een miljoen migranten het VK binnen. Dat grote groepen Britse burgers zich ernstig bedrogen voelen kan geen verrassing zijn.
Werkgevers hoor je niet klagen over deze aantallen potentiële arbeidskrachten. Hoe meer aanbod van arbeid, hoe lager de lonen en hoe hoger de winsten. Het links-liberale en conservatieve establishment klaagt ook niet. Zij leven in de betere wijken van de middelgrote en grote steden of op het platteland. Ver weg van de gebieden waar migranten zich vestigen, tussen de lagere middenklasse en arbeidersgezinnen.
Vervreemding
De afgelopen dertig jaar heeft dit deel van de Britse samenleving naar schatting 16 miljoen nieuwkomers opgevangen. Velen kwamen van buiten Europa: Pakistan, India, Bangladesh, Niger, Somalië en China. Dit langjarige proces heeft vooral kleinere steden doen veranderen en verkleuren. De autochtone bevolking daar kreeg in steeds grotere mate van doen met migranten, die weinig tot geen affiniteit met de Britse samenleving hadden en hun eigen religieuze en culturele normen en waarden koesterden. De demografische veranderingen hebben vooral bij de lagere Britse middenklasse gezorgd voor vervreemding. Zij zijn ontheemd geraakt in eigen land.
Klachten over deze ontwikkeling werden – zoals overal in Europa – veroordeeld als vreemdelingenhaat en racisme. De angst voor dit stigma heeft uiteindelijk geleid tot het grootste kindermisbruik-schandaal uit de Britse geschiedenis.
Gedrogeerd en misbruikt
In plaatsen als Rotherham, Rochdale, Newcastle, Bristol en Aylesbury bleken mannen uit vooral Pakistan op grote schaal blanke Britse meisjes te misbruiken. De meisjes waren tussen de 11 en 18 jaar, kwamen vaak uit gebroken gezinnen en waren uiterst kwetsbaar. Ze werden gedrogeerd en misbruikt en in de steek gelaten door de politie en hulpverleners. Die wisten ervan, maar durfden niet aan de bel te trekken uit angst voor racist of islamofoob gehouden te worden.
Deze ’grooming gangs’ van moslim-immigranten konden zo jaren hun gang gaan. De omvang van het misbruik is nog altijd niet definitief vastgesteld, maar zeker 4000 meisjes zijn nu in kaart gebracht als slachtoffer van deze gangs en van het wegkijken van politie en hulpverleners. Het heeft jaren geduurd tot de politie bij deze criminele immigranten durfde aan te bellen. Maar het duurt soms nauwelijks een dag voordat de Britse politie verhaal komt halen over een bericht op sociale media. Dat grote groepen Britse burgers walgen van criminele immigranten en een selectief falende politie kan geen verrassing zijn.
Verschrikking
De multiculturele samenleving een verschrikking voor de mensen die de prijs betalen voor het gastvrije gebaar naar immigranten van een volstrekt onverschillig establishment. Politieke correctheid werkt op een dag niet meer. Incompetente en bange bestuurders oogsten dan een ontembare woede. De vraag moet zijn: hoeveel en welke nieuwkomers kan een samenleving echt aan? En in welk tempo?
Deze column verscheen op 7 augustus 2024 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties