Mensensmokkelaars leveren asielzoekers uit de hele wereld af in Oost-Groningen, op de stoep van aanmeldcentrum Ter Apel. Uit gesprekken van De Telegraaf met de marechaussee bleek afgelopen dagen dat het aantal mensensmokkelaars in de buurt van Ter Apel in een jaar tijd met 40 procent is gegroeid. De brutaliteit en het verdienmodel van deze criminelen vragen om een nieuwe boodschap in de richting van de markt waar zij hun woekerwinsten maken.
In deze tijd van het jaar komt de wind uit een ongunstige hoek voor de bootjes uit Marokko die normaal gesproken migranten voor veel geld afleveren op de Canarische Eilanden. De bootjes blijven daar voorlopig weg. Te veel tegenwind, de overtocht is te gevaarlijk.
De volksverhuizing verplaatst zich in de lente naar de Middellandse Zee. Maar van een veilige overtocht is daar nog nooit sprake geweest. Het seizoen is nog maar net begonnen en volgens de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) zijn er al meer dan 450 mensen verdronken. Vorige week werd voor de Libische kust een grote rubberboot gevonden, op z’n kop. Van de naar schatting 130 inzittenden geen spoor.
Migratie is te vaak een drama en nogal een complex probleem waar niet één oplossing voor te vinden is. Het heeft uiteraard te maken met slechte omstandigheden die mensen willen ontvluchten, zoals oorlog en armoede. Maar ook worden jonge mannen door familie op pad gestuurd, om in Europa geld te gaan verdienen voor de achterblijvers thuis. Familie die de kostwinner op pad in Europa mogelijk ook een keer achterna zal reizen.
Er zijn genoeg mensen in het publieke debat over migratie, die vinden dat Europa iedereen met open armen moet ontvangen. Hun oplossing voor de mensensmokkel en de drama’s op zee is een veerdienst of een luchtbrug waarmee iedereen die dat wil kan worden opgehaald.
De redenering is: ’migratie is van alle tijden en dat stop je niet. Bovendien is Europa groot en rijk genoeg om arme mensen van elders onderdak te bieden. Sterker, de economie en de pensioenstelsels zijn ten dode opgeschreven zonder immigranten.’
Op dat relaas valt nogal wat af te dingen. Zo becijferden onderzoekers recent , dat niet-westerse immigratie voor gemiddeld 27 miljard euro per jaar op de Nederlandse overheidsfinanciën drukt. Hetgeen de verzorgingsstaat op termijn in grote problemen brengt.
Ik reken mijzelf niet tot de optimisten, die denken dat Europa zonder begrenzing alle immigratie wel aankan - of beter - aan moet kunnen. Daarvoor zijn de aantallen migranten te groot. Volgens de VN zijn meer dan 60 miljoen mensen in de wereld opzoek naar een ander heenkomen en wacht Afrika een bevolkingsgroei, die nog eens een veelvoud daarvan richting Europa op de been kan brengen.
Helemaal geen migranten is voor Europa uiteraard geen optie, maar een belangrijke les uit de Europese omgang met migratie is dat grote groepen immigranten een nieuwe onderklasse zijn gaan vormen en maatschappelijk en cultureel slecht of helemaal niet aansluiten op de samenleving van de oorspronkelijke bevolking. Dat zorgt voor maatschappelijke en politieke onrust, die in heel Europa van populistisch rechts een factor van betekenis heeft gemaakt. Wie die factor groter en machtiger wil maken moet de grenzen openzetten.
Wie populistisch rechts kleiner wil maken zal aan de slag moeten met het immigratiebeleid in Europa. Dat betekent zeker ook echte kansen voor economische ontwikkeling van derde wereldlanden en dus gemakkelijker toegang tot de Europese markt. Maar een nieuw Europees migratiebeleid moet allereerst de controle zijn over de buitengrens van de Europese Unie.
Zolang Europa die controle niet heeft en geen heldere boodschap verkondigt (en naleeft!) over de mogelijkheden en onmogelijkheden om tot Europa te worden toegelaten, beheersen criminelen de migratiemarkt. Met verhalen over het ’paradijs Europa’ kunnen zij nog honderdduizenden kwetsbare mensen verleiden, om hun laatste spaargeld af te staan in ruil voor een plek in een gammele boot of steenkoude koelwagen met bestemming Ter Apel, Groningen.
De smokkelroutes naar Europa zijn een miljardenbusiness. Ook voor elke kilometer ín Europa wordt betaald. Het is een markt van dood, drama’s en desillusie, die alleen opdroogt als de EU de toelating zelf ter hand neemt. Canada en Australië gingen Europa al lang geleden voor.
Deze column verscheen op 5 mei 2021 in de Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties