Sinds op 7 juli het kabinet viel over de asielpolitiek, hebben zich 12.000 nieuwe asielzoekers in Ter Apel aangemeld. De verwachte aantallen voor het hele jaar variëren van 60.000 tot 75.000. Het COA gaat voor de komende jaren uit van verdere groei. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) kan jaarlijks maximaal 22.000 duizend aanvragen behandelen. De aantallen asielzoekers zijn voor ons land veel te veel. Met óf zonder spreidingswet. Om het tij te keren, zal een nieuw kabinet nooit eerder bewandelde wegen moeten inslaan.
’Als mensen met een liberale houding niet over grenzen willen nadenken, dan doen mensen met een autoritaire houding dat wel’, schreef publicist en hoogleraar Paul Scheffer in zijn boek De vorm van vrijheid (2018). Scheffer waarschuwde het politieke midden van Europa: als jullie niet voor gecontroleerde buitengrenzen zorgen, kiezen burgers de politici die daarvoor wel zorgen.
Deze logica was toen al zichtbaar in Hongarije en Polen. We zagen het gebeuren in Italië. In Frankrijk zit Marine Le Pen onverminderd president Emmanuel Macron op de hielen. In Duitsland wijzen de peilingen de rechts-populistische AfD aan als tweede partij. De Zweden zijn vorig jaar rechtsaf geslagen. En volgens de peilingen schuift ook ons land verder op naar rechts. De motor achter deze electorale verschuiving is overal dezelfde: het grote gebrek aan regie op asiel en migratie en de lethargische omgang van de links-liberale politiek met dit ingrijpende fenomeen.
Begrenzen
een van de kabinetten-Rutte was bij machte de toestroom en opvang van asielzoekers goed te organiseren, maar het laatste kabinet bleek er tenminste nog over te kunnen vallen. Een nieuw kabinet kan zich niet veroorloven de zorgen en frustraties van burgers, instanties én asielzoekers nog langer te negeren. Prioriteit zal niet langer opvang moeten zijn, maar het begrenzen van de aantallen.
Daarmee betreedt een nieuwe regering onbekende wegen, zowel in eigen land als in Europees verband. Het gaat er dan onder meer om – in navolging van Denemarken en Zweden – om Nederland aanzienlijk onaantrekkelijker te maken voor asielzoekers. Dat zal betekenen: een strikter uitzettingsbeleid, strengere regels voor gezinshereniging, meer grenscontroles, hogere straffen voor mensensmokkel en een heroverweging van het VN Vluchtelingenverdrag (1951), zoals Groot-Brittannië inmiddels voorstelt.
In hoeverre daarmee de instroom wordt ingedamd, is nog onbekend, maar het beeld van Nederland als beste plek om heen te reizen, heeft uiteraard een aanzuigende werking. Mensensmokkelaars in Afrika en het Midden-Oosten beloven gouden bergen over Nederland in de folders die hun business dienen.
Dode letter
Als lidstaat in Europa zelfstandig een strenger asielbeleid voeren, heeft zijn beperkingen, maar het kan wel. Meerdere lidstaten zijn Nederland voor gegaan. Zo stelt Duitsland hogere eisen aan gezinshereniging en is de gezamenlijke Dublinverordening – die de verantwoordelijkheid regelt welk land de asielaanvraag in behandeling dient te nemen – de facto een dode letter. Italië, Frankrijk en ook Duitsland houden zich er niet aan. Via deze landen zetten vreemdelingen koers naar Nederland, om hier in de overvolle asielprocedure terecht te komen.
Asiel en illegale migratie is voor alle Europese lidstaten topprioriteit. De aantallen zijn niet meer hanteerbaar. De Duitse asielinstantie BAMF registreerde in de eerste acht maanden van dit jaar meer dan 204.000 asielaanvragen. De problemen met opvang, behuizing, integratie en criminaliteit spelen in grote delen van Europa en zetten daar de verzorgingsstaat én het gevoel van veiligheid onder enorme druk.
Een nieuw Nederlands kabinet zou in Brussel een lans moeten breken voor gecontroleerde immigratie met aanmeldcentra buiten de EU en een volledig bewaakte Europese buitengrens. Onderdeel van die buitengrens kan een militaire blokkade op de Middellandse Zee zijn, zoals eerder voorgesteld door de Italiaanse premier Giorgia Meloni. Wanneer het illegaal toegang verschaffen tot de EU niet langer wordt beloond met een verblijfsmogelijkheid, wordt een gevaarlijke overtocht over zee zinloos en betekent dat op termijn het einde van de grootschalige mensensmokkel naar Europa.
’Barbarij’
Deze grote wijzigingen vragen om moedige politici. Zij kunnen namelijk wel een mandaat van een meerderheid van de kiezers krijgen, maar zullen door tegenstanders in de politiek, bij ngo’s en in de pers worden beschuldigd van onfatsoenlijk en onmenselijk beleid. De angst voor die kritiek is voor het politieke midden al jaren het grootste obstakel om grenzen aan de instroom te stellen. Alsof Europa tot de laatste migrant de verantwoordelijkheid heeft deze op te nemen.
De critici leggen hun morele eisen gevaarlijk gemakkelijk op aan de burgers, die de rekening betalen voor de praktijk van de opengrenzenpolitiek. Scheffer citeert in zijn boek een belangrijke waarschuwing van de Duitse schrijver Hans Magnus Enzenberger: ’Morele eisen die in geen verhouding staan tot mogelijkheden om te handelen, leiden er uiteindelijk toe dat de mensen aan wie deze eisen worden gesteld, alle verantwoordelijkheid verre van zich werpen. Daarin ligt de kiem van een barbarij die gemakkelijk kan overslaan in woede en agressie.’
Deze column verscheen op 27 september 2023 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties