Het 'derangement syndroom' is een term uit de fysiotherapie en duidt op pijnlijke klachten in nek en rug door langdurige eenzijdige belasting. De aandoening is progressief: zonder behandeling beperkt de pijn de bewegingsvrijheid steeds verder en uiteindelijk komt de patiënt niet meer uit zijn asymmetrische houding.
Als equivalent van deze lichamelijke aandoening spreken mediacritici in Amerika ook wel van een psychische variant: het Trump derangement syndrome. Daarmee wordt gedoeld op een langdurige eenzijdig negatieve kijk op de Amerikaanse president. Ook de psychische variant is progressief: de vrees voor het reilen en zeilen van Trump nestelt zich in het brein om te groeien en ontneemt ieder zicht op een genuanceerder beeld.
Zonder behandeling leidt het Trump derangement syndroom tot voortdurende gedachten aan catastrofes die het gevolg zijn van het presidentschap - ja zelfs van het bestaan - van Donald Trump.
U denkt misschien dat ik een flauwe grap maak, maar misschien kunt u zich nog herinneren hoe wij vier jaar geleden van alle kanten gewaarschuwd werden dat het licht uit ging. Met de verkiezing van Trump was Amerika en de wereld overgeleverd aan een dictator. Het Duitse weekblad Stern presenteerde Trump op de cover als de nieuwe Hitler.
Onder de Democraten en grote delen van de Amerikaanse en Europese pers heerste de overtuiging dat Trump de Amerikaanse democratie zou afbreken en ons bestaan op aarde zou beëindigen met een roekeloos gebruik van de kernbommen, die hem als commander in chief ter beschikking kwamen.
Normale mensen - van gewone burgers en journalisten tot politici en zakenlui - gingen het als hun taak zien, om vroegtijdig van deze gekozen president af te komen. Twee jaar lang moest er een samenzweringstheorie bewezen worden dat de Russische leider Putin eigenlijk verantwoordelijk was voor de overwinning van Trump.
Voorheen betrouwbare nieuwsmerken als CNN, New York Times en Washington Post kozen voor een onafgebroken stroom beschuldigingen en geruchten aan het adres van Trump. Alles was de afgelopen vier jaar slecht aan die man.
Omdat dit nieuwsbronnen zijn waar ook Nederlandse media op varen kregen wij dezelfde negatieve berichtgeving voorgeschoteld. Amerikadeskundige Koen Petersen uitte daar onlangs zijn zorgen over in een artikel van het programma Medialogica. Uit die negatieve beeldvorming lijkt namelijk geen ontsnappen meer mogelijk.
Al zouden we genuanceerder over de man wíllen denken, dan maakt de negatieve nieuwsstroom dat zo goed als onmogelijk. Zowel journalisten, commentatoren als nieuwsconsumenten in ons land lijden aan het Trump derangement syndroom. In een vergevorderd stadium bovendien. Zelfs een neutraal stuk over Trump is nauwelijks te vinden.
En we zijn hoogst waarschijnlijk nog niet van de man af. De definitieve verkiezingsuitslag laat mogelijk nog even op zich wachten, maar Trump staat er niet slecht voor. Dus gun uzelf de komende vier jaar enige nuance, in plaats nog eens vier jaar die eenzijdige belasting van uw oordeel. Hier is een aantal feiten die kunnen helpen.
De periode Donald Trump was niet het einde van de Amerikaanse democratie of van ons bestaan op aarde. Hij beloofde juist geen nieuwe oorlogen en hield zich aan die belofte. Hij rekende wel af met IS en hun leider Al Baghdadi. En met de Iraanse terreurgeneraal Soleimani.
Er is een vredesproces gaande in het Midden-Oosten. Onder leiding van de VS sluiten steeds meer Arabische landen vrede met Israël. U hoort daar weinig over, maar het zijn reuzenstappen.
Onder druk van Trump nemen meer NAVO-landen hun uitgaven aan vrede en veiligheid serieus. De economische en strategische expansiedrift van China vindt in deze president - als enige - een geduchte begrenzer. En sinds de toenadering van Trump houdt kernmacht Noord-Korea zich gedeisd.
Dit zijn prestaties die ook voor ons van het grootste belang zijn en waarvoor Donald Trump de credits niet krijgt, maar wel dik verdient.
Deze column verscheen op 6 november 2020 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties