Op het verkiezingscongres van D66 heeft een meerderheid van de leden gestemd voor het dragen van religieuze symbolen door de politie. Voor de vorm worden altijd ook keppeltjes en kruisbeelden genoemd, maar het gaat de voorstanders om de hoofddoek. Dat de linksliberalen zich nu bij hen hebben aangesloten is een schoffering van het seculiere principe van een neutrale overheid en een dieptepunt in het bestaan van D66.
Van andere geloofsgemeenschappen hebben we nog nooit iets gehoord over de wens, laat staan noodzaak, van religieuze symbolen voor Joodse of christelijke dienders. Het voorstel komt altijd uit de islamitische hoek. Zo ook bij D66. Het Haagse raadslid Yousef Assad stelde op het congres voor, om het verkiezingsprogramma op dit punt aan te passen en verrassend genoeg schaarde een meerderheid van de linksliberalen zich achter hem.
Het pleidooi van het gehoofddoekte D66-Kamerlid Fonda Sahla raakte blijkbaar een gevoelige snaar. „Democraten, ik vraag u met klem om voor te stemmen. Om de politie van iedereen en de politie voor iedereen te realiseren, moeten wij religieuze uitingen toestaan in het politie-uniform. Dit draagt direct bij aan de diversiteit en inclusie binnen de politieorganisatie, waardoor mensen met verschillende religieuze achtergronden zich meer vertegenwoordigd voelen.” Aldus Sahla.
Modieuze prietpraat over inclusie
Dat een rechtsstatelijk principe het zo gemakkelijk aflegt tegen de modieuze prietpraat over identiteit, inclusie en sektarische representatie is een teken aan de wand. De partij is zo verdwaald, dat het identiteitspolitiek aanziet voor grondbeginselen.
Dat religieuze mensen als Sahla en Assad een grotere zichtbaarheid van islam nastreven wekt geen verbazing. Agentes met een hoofddoek zijn weer een voet tussen de deur van de moderne samenleving, waar overheid en rechtelijke macht zich sinds Thorbecke onpartijdig en a-religieus aan haar burgers presenteren. Maar dat zij daar D66 als podium voor krijgen is een dramatische nederlaag voor de liberale beginselen.
D66 was ooit de bloem die tussen de vastgeroeste tegels van de verzuiling omhoog kwam. Een partij voor moderne politiek, maar inmiddels verleid door een nieuwe conservatieve zuil.
Verkiezingsnederlaag
D66 is weliswaar ruim vertegenwoordigd in de bestuurslagen van Nederland, maar op weg naar 22 november stevent de partij af op de grootste verkiezingsnederlaag uit haar bestaan. Volgens opiniepeiler Ipsos valt D66 terug van 24 naar 7 kamerzetels. Hoezeer de leden de weg kwijt zijn, bleek wel bij het besluit om de politie de giftige identiteitspolitiek in te slepen. Maar zou de partijleiding al eens gereflecteerd hebben op hoe zij hun club naar zo'n verlies hebben geleid?
Ik hoor CDA-er Henri Bontenbal en anderen klagen over een gebrek aan principes en maatschappijvisie bij nieuwe partijen als NSC en BBB. Maar is er nog iemand die kan vertellen waar D66 voor staat? De kroonjuwelen van de partij - zoals het verkleinen van de afstand tussen burgers en bestuur (middels referenda en direct gekozen burgemeesters) - zijn al lang met de vuilnisman meegegeven. Wat er precies overbleef weet niemand.
Seksuele avontuurtjes
Sinds Alexander Pechtold zet D66 zich in het parlement af tegen Geert Wilders en profileert de partij zich graag als fatsoenlijk. Die morele hoogmoed hebben de linksliberalen duur betaald. Het fatsoenlijke imago bleek ook maar van bordkarton toen bekend werd dat nogal wat haantjes de partij vooral zagen als hun jachtterreinvoor seksuele avontuurtjes. Goede manieren waren ook ver weg toen D66-Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma informateur Johan Remkes in het geheim tegenover journalisten als een alcoholist probeerde te beschadigen.
De kiezers zijn op de hoogte van deze huichelarij en verwachten van politici dat zij hun tijd beter besteden. Zoals aan het oplossen van de problemen van Nederland. Dat is D66 de laatste jaren niet gelukt. En de Pechtold-doctrine tegenover de PVV werkt ook niet meer. Fractievoorzitter Rob Jetten verwijt VVD-leider Dilan Yesilgöz dat zij samenwerking met Wilders niet uitsluit. Het klinkt bijna als jaloezie van een verlaten partner.
Alexander Pechtold
Er heerst niet alleen verwarring bij D66, maar er bestaat ook chagrijn over de poging van Sigrid Kaag om voor de verkiezingen weg te komen uit Den Haag. Kaag was de kandidaat voor de Europese functie die Wopke Hoekstra kreeg. Ronduit afkeurend was Alexander Pechtold over de manier waarop Kaag de partij de rug dacht toe te keren. Op Radio 1 liet hij zich ontvallen dat hij die plek in Brussel voor Kaag niet zag zitten, omdat „een zittend partijleider bij een partij zo in nood niet wegloopt.” Dat was een reprimande van een partijprominent.
Kaag wacht vooralsnog netjes tot er een nieuw kabinet is aangetreden. Rob Jetten mag de sterk afgeslankte fractie weer gaan leiden. Er is niets om op terug te kijken: geen beleid, geen fatsoen en geen beginselen.
Deze column verscheen op 25 oktober 2023 in De Telegraaf
Reactie plaatsen
Reacties